พูดคุยเกี่ยวกับชีวิตการทำงานหน่อยครับผม

[TURBO-Plus]

ซื้อข้าวโพดคั่วกะน้ำ นั่งรอ ประวัติตาหมอต่อ

[mystic]

ตัวผมเอง จริงๆ แล้ว เริ่มทำงาน มาตั้งแต่ ม.ต้นเลยครับ

เนื่องจาก ธุรกิจที่ แม่ผม ทำอยุ๋นั้น มีปัญหา อย่างหนักครับ ทางบ้าน มีเงินให้ผม ไว้จ่ายได้แค่ ค่าหอเท่านั้น (ผมอยุ่คนเดียวมาตลอดครับ) ก็เริ่มจากทำงาน เป็น เด็กเฝ้าร้านเกม ได้ วันละ 30 บาท ครับ เริ่มงาน ตั้งแต่ 4โมงครึ่ง ถึง 5ทุ่ม ทำจนจบ ม.3 พ่อย้ายมาทำงาน ที่ ภูเก็ต ก็ได้กลับมาอยุ๋บ้าน กับพ่อ2คน ส่วนแม่ ก็ ต้องไปทำงานโรงแรม  ตอนนั้น ก็เริ่ม สอน กีต้าร์ที่บ้าน บ้าง ในวันเสา-อาทิต วันธรรมดา เย็นๆถึงกลางคืน ก็ ทำงาน ร้านพิซซ่า จนจบ ม.6 ก็ สอบติด มหาลัย (รับตรง)
ตอนมาเรียนมหาลัย ก็ยังยึดอาชีพสอนมาเรื่อยๆ ตามสถาบันดนตรีต่างๆ และ เล่นกลางคืนบ้างประปราย จนเรียนจบ ผมก็ เริ่ม หางานทำที่ เป็นหลักแหล่ง แต่ก็ยัง มีงาน เดิมๆ รองรับอยู๋ ก็ ได้มาทำ บริษัท kpnmusic ซึ่ง งานที่ทำตอนนั้น เกี่ยวโยงกับ โรงเรียนวัดใน กทม 90 โรงเรียน ผมได้รับหน้าที่ให้ดูแล 2โรงเรียน หน้าที่ๆต้องทำ มีตั้งแต่ เป็น ออแกไนซ์ จัดงาน สอนนักเรียนในโครงการ ประสานงานระหว่าง บริษัท กับโรงเรียน เหนื่อยครับ ปัจจุบันนี้ หมดสัญญางานไปแล้ว แล้วก็ มาได้งานใหม่ เป็น อาจารพิเศษ สอนอยุ๋ โรงเรียน อัสสัมชัน ธนบุรี ตรงตามสายงาน ค่อนข้างตรงกับสายงานที่เรียนมา วันเสา-อาทิต ก็ ยังสอน อยุ๋ตามสถาบันดนตรีตามห้าง กลางคืน ก็ ยังเล่นดนตรีตามผับต่างๆอยู๋ และก็ ให้บริการ เช่า เครื่องเสียง ตามงาน อีเวน งานแต่ง การทำงานของผม ก็ ประมานนี้ล่ะครับ

ถามว่า ทุกวันนี้ เบื่องานที่ทำอยู๋รึเปล่า ก็ไม่นะครับ อาจจะ ต้อง นอนได้ไม่เต็มที่บ้าง เป็นกรรมกร ยกเครื่องเสียงบ้าง ก็จะพยายาม หาเงิน สร้างตัวเองไปเรื่อยๆครับ ผมถือคติไว้อย่างนึงครับ มีงาน มีเงิน ครับ 

[NOp76]

อาหมอรีบกลับมาให้ไว กำลังเพลินเลย

ตัวผมเอง จริงๆ แล้ว เริ่มทำงาน มาตั้งแต่ ม.ต้นเลยครับ

เนื่องจาก ธุรกิจที่ แม่ผม ทำอยุ๋นั้น มีปัญหา อย่างหนักครับ ทางบ้าน มีเงินให้ผม ไว้จ่ายได้แค่ ค่าหอเท่านั้น (ผมอยุ่คนเดียวมาตลอดครับ) ก็เริ่มจากทำงาน เป็น เด็กเฝ้าร้านเกม ได้ วันละ 30 บาท ครับ เริ่มงาน ตั้งแต่ 4โมงครึ่ง ถึง 5ทุ่ม ทำจนจบ ม.3 พ่อย้ายมาทำงาน ที่ ภูเก็ต ก็ได้กลับมาอยุ๋บ้าน กับพ่อ2คน ส่วนแม่ ก็ ต้องไปทำงานโรงแรม  ตอนนั้น ก็เริ่ม สอน กีต้าร์ที่บ้าน บ้าง ในวันเสา-อาทิต วันธรรมดา เย็นๆถึงกลางคืน ก็ ทำงาน ร้านพิซซ่า จนจบ ม.6 ก็ สอบติด มหาลัย (รับตรง)
ตอนมาเรียนมหาลัย ก็ยังยึดอาชีพสอนมาเรื่อยๆ ตามสถาบันดนตรีต่างๆ และ เล่นกลางคืนบ้างประปราย จนเรียนจบ ผมก็ เริ่ม หางานทำที่ เป็นหลักแหล่ง แต่ก็ยัง มีงาน เดิมๆ รองรับอยู๋ ก็ ได้มาทำ บริษัท kpnmusic ซึ่ง งานที่ทำตอนนั้น เกี่ยวโยงกับ โรงเรียนวัดใน กทม 90 โรงเรียน ผมได้รับหน้าที่ให้ดูแล 2โรงเรียน หน้าที่ๆต้องทำ มีตั้งแต่ เป็น ออแกไนซ์ จัดงาน สอนนักเรียนในโครงการ ประสานงานระหว่าง บริษัท กับโรงเรียน เหนื่อยครับ ปัจจุบันนี้ หมดสัญญางานไปแล้ว แล้วก็ มาได้งานใหม่ เป็น อาจารพิเศษ สอนอยุ๋ โรงเรียน อัสสัมชัน ธนบุรี ตรงตามสายงาน ค่อนข้างตรงกับสายงานที่เรียนมา วันเสา-อาทิต ก็ ยังสอน อยุ๋ตามสถาบันดนตรีตามห้าง กลางคืน ก็ ยังเล่นดนตรีตามผับต่างๆอยู๋ และก็ ให้บริการ เช่า เครื่องเสียง ตามงาน อีเวน งานแต่ง การทำงานของผม ก็ ประมานนี้ล่ะครับ

ถามว่า ทุกวันนี้ เบื่องานที่ทำอยู๋รึเปล่า ก็ไม่นะครับ อาจจะ ต้อง นอนได้ไม่เต็มที่บ้าง เป็นกรรมกร ยกเครื่องเสียงบ้าง ก็จะพยายาม หาเงิน สร้างตัวเองไปเรื่อยๆครับ ผมถือคติไว้อย่างนึงครับ มีงาน มีเงิน ครับ 

นี่หาเงินสร้างตัว หรือหาเงินแต่งรถฮะ

[mystic]

อาหมอรีบกลับมาให้ไว กำลังเพลินเลย

นี่หาเงินสร้างตัว หรือหาเงินแต่งรถฮะ

555 

[JC]

ตัวผมเอง จริงๆ แล้ว เริ่มทำงาน มาตั้งแต่ ม.ต้นเลยครับ

เนื่องจาก ธุรกิจที่ แม่ผม ทำอยุ๋นั้น มีปัญหา อย่างหนักครับ ทางบ้าน มีเงินให้ผม ไว้จ่ายได้แค่ ค่าหอเท่านั้น (ผมอยุ่คนเดียวมาตลอดครับ) ก็เริ่มจากทำงาน เป็น เด็กเฝ้าร้านเกม ได้ วันละ 30 บาท ครับ เริ่มงาน ตั้งแต่ 4โมงครึ่ง ถึง 5ทุ่ม ทำจนจบ ม.3 พ่อย้ายมาทำงาน ที่ ภูเก็ต ก็ได้กลับมาอยุ๋บ้าน กับพ่อ2คน ส่วนแม่ ก็ ต้องไปทำงานโรงแรม  ตอนนั้น ก็เริ่ม สอน กีต้าร์ที่บ้าน บ้าง ในวันเสา-อาทิต วันธรรมดา เย็นๆถึงกลางคืน ก็ ทำงาน ร้านพิซซ่า จนจบ ม.6 ก็ สอบติด มหาลัย (รับตรง)
ตอนมาเรียนมหาลัย ก็ยังยึดอาชีพสอนมาเรื่อยๆ ตามสถาบันดนตรีต่างๆ และ เล่นกลางคืนบ้างประปราย จนเรียนจบ ผมก็ เริ่ม หางานทำที่ เป็นหลักแหล่ง แต่ก็ยัง มีงาน เดิมๆ รองรับอยู๋ ก็ ได้มาทำ บริษัท kpnmusic ซึ่ง งานที่ทำตอนนั้น เกี่ยวโยงกับ โรงเรียนวัดใน กทม 90 โรงเรียน ผมได้รับหน้าที่ให้ดูแล 2โรงเรียน หน้าที่ๆต้องทำ มีตั้งแต่ เป็น ออแกไนซ์ จัดงาน สอนนักเรียนในโครงการ ประสานงานระหว่าง บริษัท กับโรงเรียน เหนื่อยครับ ปัจจุบันนี้ หมดสัญญางานไปแล้ว แล้วก็ มาได้งานใหม่ เป็น อาจารพิเศษ สอนอยุ๋ โรงเรียน อัสสัมชัน ธนบุรี ตรงตามสายงาน ค่อนข้างตรงกับสายงานที่เรียนมา วันเสา-อาทิต ก็ ยังสอน อยุ๋ตามสถาบันดนตรีตามห้าง กลางคืน ก็ ยังเล่นดนตรีตามผับต่างๆอยู๋ และก็ ให้บริการ เช่า เครื่องเสียง ตามงาน อีเวน งานแต่ง การทำงานของผม ก็ ประมานนี้ล่ะครับ

ถามว่า ทุกวันนี้ เบื่องานที่ทำอยู๋รึเปล่า ก็ไม่นะครับ อาจจะ ต้อง นอนได้ไม่เต็มที่บ้าง เป็นกรรมกร ยกเครื่องเสียงบ้าง ก็จะพยายาม หาเงิน สร้างตัวเองไปเรื่อยๆครับ ผมถือคติไว้อย่างนึงครับ มีงาน มีเงิน ครับ 

สมกับที่เป็นเด็กใต้ด้วยกันจิงๆน้องบ่าว   

More jobs is better than " No job "   

[mystic]

สมกับที่เป็นเด็กใต้ด้วยกันจิงๆน้องบ่าว   

More jobs is better than " No job "   

 

[Hattori]

อ่านประวัติงานแต่ละท่านนี่ไม่ธรรมดา สมกับความเป็น "เซียนซูบารุ" จริงๆ ครับ เพราะซูไม่ใช่รถที่คนปกติใช้ชีวิตสบายๆ เค้าอยากได้กันเลย ซึ่งมันก็สะท้อนคาแรกเตอร์ของเจ้าของพอควรทีเดียว ผมเลยไม่กล้าเขียนประวัติผมเลย เพราะแค่นั่งรถเมล์ไปกลับบ้าน - โรงเรียน วันละ 30 กม. คนเดียวตั้งแต่ป.4 เกือบตกรถเมล์ตายมา 3 ครั้ง และเกือบถูกแทงมา 2 ครั้ง พอจบก็ต้องหาเองทุกบาททุกสตางค์จนมีวันนี้ก็คงเป็นเรื่องพื้นๆ ไปละ ... หวังว่าเจ้าของกระทู้อ่านแล้วคงมีแรงฮึดขึ้นอีกเยอะนะครับ

 

[ST@BL3]

จบใหม่ๆก็หางานอยู่3-4เดือน จนวันนึงได้มีโอกาสทำงานที่เครื่องดื่มอัดลมโคล่าสีดำๆระดับโลกยี่ห้อนึงแถวหัวหมาก งานก็ตรงกับที่ตัวเองได้เรียนมาเฉพาะทางเหมือนกัน เป็นBusiness Developer ชื่อดูดีแต่จริงๆมันก็กึ่งๆระหว่างนักจัดการร้านค้าปลีกและsale ซึ่งบ่อยครั้งครับที่เรานั้นจะต้องมีบทบาทไปก้าวก่าย จัดการสินค้าในร้านเค้าด้วย รวมถึงกะสต๊อคสินค้าให้เค้าพอขายใน1-3รอบการสั่งซื้อ จริงๆผมชอบเลยอ่ะ วันๆไม่ได้อยู่ออฟฟิศเลย ผลตอบแทนก็ดีมากสำหรับเด็กจบใหม่เลยครับ เงินเดือน รวมค่าน้ำมัน ค่าเสื่อมรถ/ปี รายได้เฉียดๆ20000 แต่ที่อยู่ได้ไม่นานก็เพราะ เวลา ครับ เช้ามาต้องมาถึง7.30 มอนิ่งบรีฟจน9โมงแล้วก็ออกไปตามlistลูกค้า ซึ่งอย่างน้อยๆที่ผมเจอก็คือวันละ40ร้านค้า ทำงาน6วัน เฉลี่ยสัปดาห์นึงจะต้องเยี่ยมร้านค้าถึง240ร้าน ในแต่ละวันเค้าจะกำหนดให้เราต้องไปเยี่ยมร้านค้าให้ได้ครึ่งนึงภายในเวลาเที่ยงวัน ซึ่งมันยากนะครับที่จะทำเวลาได้ขนาดนั้น ผมลองเฉลี่ยแล้ว ร้านนึงต้องใช้เวลาให้น้อยกว่า7นาที ไหนจะรถติด ไหนจะจอดรถยากบ้าง โอยยยย ...กดดัน ถ้าไม่ได้ตามเป้าในแต่ละวัน ก็จะโดนด่าเลยครับ วันรุ่งขึ้นเห็นผลเลย ทำให้วันๆนึงผมจะกลับบ้านไม่ทันดูละครน้ำเน่าทุกที ไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลย วันอาทิตย์หยุดวันเดียวก็ไม่อยากออกไปไหนแล้วเพราะเหนื่อยมาก สุดท้ายต้องขอลาออก เพราะผมเลือกที่จะมีเวลาให้ครอบครัว พ่อแม่ และตัวเองดีกว่า (จุดประสงค์ของคนเราต่างกันนะ ผมจะเลือกครอบครัวก่อน เงินมาทีหลัง จะน้อยกว่าหน่อยแต่ถ้ามีเวลาให้ครอบครัวก็โอเคกว่า)

ผ่านมา4เดือนด้วยขั้นตอนการคัดเลือกอันแสนยาวนาน ผมได้งานใหม่ที่ธนาคารนึงที่เด็กจะไปนาซ่าให้ได้ ผมเลือกสมัครงานที่นี่เพราะมันมั่นคงแน่ๆ มีเวลาให้ครอบครัวและแฟนตายตัว เวลาเลิกงานตายตัวเลยครับ ผลตอบแทนแม้จะน้อยกว่าแต่มันก็ใกล้บ้านผมมากกว่าเยอะ ทำเวลาได้ดีกว่าแถวหัวหมากแน่ๆ ค่าครองชีพถูกเพราะอยู่ชานเมือง ที่สังคัง"ห้อมล้อมด้วยสาวแบงค์ทั้งวัน" เป็นหนุ่มแบงค์มาได้พักใหญ่ก็รู้สึกลงตัวดีครับ งานซ้ำๆกันในแต่ละวัน แต่ลูกค้าหลากหลายความต้องการเหมือนเจอโจทย์ใหม่ๆทุกวัน ที่แน่ๆมียอดขายเป็นตัวบอกperformanceอีกแล้ว แต่ แต่ แต่.... มันhappyกว่างานเก่าเยอะครับ เพราะproductธนาคารเช่นเงินฝากมันเข้าถึงลูกค้าง่ายกว่า เพราะเงินต้นก็ไม่ได้หายไปไหน แถมยังได้ผลประโยชน์เพิ่มมาอีก บัตรเครดิตเอย สินเชื่อเอย สนุกดีครับ หาลูกค้าข้างนอกก็มีบ้าง จะเซ็งๆบ้างก็เห็นะมีอยู่เรื่องเดียวคือเป้ารายตัว ถ้าไม่ได้ตามเป้าก็โดนสวดมันอยู่นั่นอ่ะจนกว่าจะได้ เป้าเยอะครับ มันมันก็ไม่ได้ยากจนถึงขนาดจะหาไม่ได้ product แบงค์มันคืนผลประโยชน์ในตัวมันอยู่แล้วครับ 

สรุปว่าค้นพบครับว่าตัวเองมาสายนี้เหมาะสุด

[---น้ำตาเสือดำ---]

มาต่อครับ ...

ตอนอยู่ รพช. นั้น ยอมรับเลยว่า อะไรๆมันก้อไม่พร้อม รวมไปถึง ปัญญา ของผม

รพ.เล็กๆอยู่กลางทางไปจังหวัดใหญ่ ไหนเลยจะไม่มีอุบัติเหตุ  วันนึงเกือบๆสองทุ่ม ผมนั่งๆนอนๆอยู่ ...

หมอ อย่าไปไหนนะ ตำรวจ ว.มา ว.40 หมู่ .... เออ ไอ้ ว.สี่ศูนย์ นี้มันเอี้ยไรวะ   อีกสิบห้านาที

ผมเลยรู้โค้ด ว. ไปโดย ปริยาย  รถกระบะ ชน หก ล้อ  .... ผม หมอคนเดียว จบมา ปีนึง  พยาบาลสาม ผู้ช่วยสาม....

คนแรก เข็นเข้ามา  เออ คอหมุน ได้ ไม่เป็นไร ลองช่วยก่อน ... tube เอา tube มา  หมายความว่า จะใส่ท่อช่วยหายใจ

ยังไม่ทันเตรียม อีกคนเข้ามา ยังพอหายใจ รวยระริน  พอ! ลุงคนแรก เข็นไปเก็บได้  ไปช่วยคนที่พอจะรอดก่อน 

ท่อ ของลุงคนแรก เลย ใส่ให้คนสองไป   หน้าอกเนี้ย ยุบ ลมออกใต้ผิวหนัง  ..  ปอดแตกแน่ๆ.......เอา ICD มา

ICD คือท่อสำหรับระบา่ย ลม หรือ เลือด ออกจากช่องปอด โดย ต่อลงน้ำ ใช้น้ำเป็น one way valve ""ขนาด ประมาณ ท่อน้ำมัน 3/8 ใส่ไปหน้าอกด้านข้าง

ขณะนั้น รายที่สาม สี่ ห้า...แปด หรือเก้า จำได้ไม่ชัด   ก้อเข็นเข้ามา  ......   โชคดี ที่ ที่เหลือ ไม่เท่าไร...พอรอได้

กลับมาที่ ICD นะครับ  พยาบาล บอก ไม่มีค่ะหมอ ไม่มีใครใส่ มาหลายปีแล้ว ... "ไอ้เฮี้ย" ดังก้องในใจ 

แต่ที่ปากพูดไป ทำไงล่ะพี่ ตายนะ ถ้าไม่มี  นี่ก้อร่อแร่แล้ว   ผมไม่รู้ทำยังไง   เอาเข็ม เบอร์ใหญ่ที่สุดมา สามสี่ อัน ต่อสายน้ำเกลือ แทงๆๆ ต่อลงน้ำ

เอารถพยาบาลมา ส่งเร็วววววววว      หว้อๆๆๆๆๆ   ไปแล้ว มาจัดการที่เหลือต่อ ... 

สิบนาทีผ่านไป   หว้อๆๆๆๆ  กลับ มา  พยาบาล ที่ไปส่งเดินเข้ามา  เฮ้ยพี่ ทำไมเร็วจัง   ..... ป่าวหมอ ออกไป ถึง ปั๊ม สามแยกตลาด ก็ ...เรียบร้อย

อ่อ  ตายซะแล้ว   ไม่เป็นไร  ที่เหลือ ต้องไม่ตาย   แฮ่ๆๆ เพราะไม่หนักเท่าไร

หลังหัก ส่งไป รพ.จังหวัด คนนึง แล้ว อะไรอีกน้ออออ  จำไม่ได้แล้ว  ...จาก เกือบสองทุ่ม เสร็จสิ้น เที่ยงคืน  ... หมอไปนอนเถอะ เด่วพี่ดูให้ ถ้าไม่แย่

จะพยายามไม่ตาม...  ขอบคุณครับ พี่  แต่เรื่องICD ที่ไม่มี ไม่จบแน่  ค่อยฟ้อง ผอ. พรุ่งนี้    555


เด่วต่อครับ

[Bossma]

ชีวิตหมอ ไปเขียนหนังสือได้เลยนะ

[TURBO-Plus]

เห็นแต่ล่ะท่านเล่ามา น่าอิจฉาจัง ของผมไม่มีอะไรจะเล่าเลย

[---น้ำตาเสือดำ---]

แต่ ไม่ได้ฟ้องครับ   

ผมไปบอกพี่หัวหน้าห้องฉุกเฉิน  พี่ครับ หามาไว้หน่อยนะ  เผื่อได้ใช้   เค้าบอกผมว่า หมอไม่ใส่กันมานานแล้ว

แล้วรพ.ใกล้ รพ.จังหวัด เลยส่งอย่างเดียว ไม่ใส่กัน.....จนวันนี้ไม่รู้หาไว้ยัง

อยู่ๆไป ก้อ เบื่อ ๆ ไป ตรวจคนไข้ ซ้ำๆๆๆ   ออกไปชันสูตร ศพ  รถชน  จมน้ำ แขวนคอ ไหลตาย    ...สารพัดจะตาย

อยู่เวร   กลางวันกิน ก๋วยจั๊บญวน เย็นกินข้าวตามสั่งหน้า รพ.  วนไปเวียนมา 

เอาวะ ผมโทรหา รุ่นพี่ ที่ รพ.แห่งนึง    พี่ ผมอยากไปเรียน......ศัลยกรรม .....   เออ ดี วันไหนว่างเข้ามาคุย กะอาจารย์ พี่จะพาไป


จากนั้น ผมก้อขอลางาน เพื่อ เข้ากทม. ขี่เรือบิน  ยังจำได้ ว่าเช้าวันที่ไปรอขึ้นเครื่อง เจอ วง บิ๊กแอส รอขึ้นเครื่องอยู่เหมือนกัน ...

ลงเครื่องก้อ จับแท๊กซี่ ไปรพ.  ... รุ่นพี่ ที่ตอนนั้น เป็น young staff พาไปหาอ.หัวหน้างาน

อ้าวว่าไง?   

..ผมจะขอมาเรียนต่อครับ ..

อืมมมม  คนสมัครเยอะนะปีนี้   คุณสมบัติก้อ น้อยกว่าเขา (ผมใช้ทุนมาไม่ครบ)   แล้วถ้าไม่ได้เรียนล่ะ

..ไม่เป็นไรครับ กลับไปใช้ทุนต่อครับ ปีหน้าฟ้าใหม่ผมจะมาสมัครอีก

อืมม  เดี๋ยว มาสัมภาษณ์ไว้ก่อนนะ เอาเบอร์ทิ้งไว้ ผมจะโทรแจ้ง มาสัมภาษณ์..

..ครับ    อารายวะ  แค่เนี้ย อุตส่าห์ แลกเวร ขี่เครื่องบินมา เท่าเเนี้ยยยคุยเท่าเนี้ยยยยย

ผมก้อกลับ ไปใช้ชีวิต วนๆๆๆ แบบเดิม ขากลับไม่เจอ วง นักร้องอะไรแฮ๊ะ...

ไม่นาน ก้อ โทรตามผม ไปสัมภาษณ์     ลักษณะ ก้อ อาจารย์หมอ ห้าคน รุม ถามนู้นนี่นั้น ถามสารพัด แม้กระทั่ง ดูบอลป่าว เชียร์ลิเวอร์พูล

หรือ แมน ยู    มีเมียหรือยัง ตั้งใจจะมีตอนมาเรียนป่าว  เที่ยวมั๊ย กินเหล้าป่าว ......อาจดู ติ๊งต๊อง  แต่ มีนัย ทุกคำถามครับ



เด่วมาต่อครับ

[Choke gf]

เห็นแต่ล่ะท่านเล่ามา น่าอิจฉาจัง ของผมไม่มีอะไรจะเล่าเลย

เหมือนกัลเลย อายจัง

สรุปicd มันคือโบล ออฟ ใช่บ่ แบบคายทิ้งซะด้วย

ปล.ดีนะที่ไม่เจอ แบงค์วงแคลชเซ็งห่านเลย555

[Bossma]

มา เห็นเล่ากันเยอะแล้ว ผมขอถ่ายทอดมั่ง อาจจะเน่าหน่อย แต่นี่แหละผม

เกิดมาเป็นเด็กบ้านนอกชาวไร่ส้มคนนึง แต่อยู๋กับพ่อแม่ไม่ได้เพราะความรั้นและดื้อมากกกก จนถูกส่งไปอยู่กับป้าแล้วเรียนประถม 3
ตอนนั้นจำความได้  เกเรมาก เคยเผาบ้านตัวเองด้วยไม้ขีด ใหม้ไปเกือบทั้งหลัง จนป้าโมโหหวดด้วยก้านมะพร้าว ลายทั้งตัว หนีออกจากบ้าน ด้วยความคิดที่ว่า ไม่อยู๋ก็ได้ แต่ตกค่ำหิวข้าวไม่มีข้าวกิน ตกไปโขมยไข่ไก่ในฟาร์มตัวเอง มาแอบให้รถขายโรตีทอดให้กิน เป็นแบบนี้ทุกวันเลยต้องกลับไปง้อป้าและขอโทษท่าน ตอนนั้นพ่อก็ไม่รู้เรื่องว่าผมเป็นอยู่ยังไง ส่งเงินมาให้ใช้อย่างเดือนเดือนล่ะ15000 แต่เราได้ใช้จริง วันล่ะ 5 บาท

ข้ามมาตอนเรียน ปวช ที่เทคนิค ด้วยความผยอง ไม่ง้อพ่อแม่ เพราะโกรธที่ส่งเราไปอยู๋กับป้า เลยส่งตัวเองเรียนตั้งแต่นั้น งานชิ้นแรกที่ทำคือ ปอกผักในตลาดสดวันล่ะ 50บาท ปอกจนมือมีแต่รอยมีด วันนึงเจอเพื่อนที่เรียนด้วยกัน มันชวนให้เราไปเป็นเด็กเสิรฟในร้านอาหาร ได้เดือนล่ะ2000  เสริฟได้ไม่นาน  มาสนิทกับพ่อครัว จนมาขอเค้าเป็นผู้ช่วยกุ๊ก อัฟเงินเดือนเป็น 2500 เป็นได้ไม่นาน ก็หลงรักเด็กเสริฟที่ร้านแล้วอกหัก ทั้งๆที่ไม่เคย ป๊าม สก้ามกัน จนทำใจไม่ไหว ออกจากงาน มาเป็นเด็กเดินตั๋วหนัง เดือนล่ะ2500 ทำได้ไม่นาน ออกเพราะไปดักตีลูกเจ้าของโรงหนังเพราะหมันใส้
ตกงานช่วงนึง เพื่อนที่อยู๋ห้องเดียวกันก็ตกงาน ค่าเช่าห้องตอนนั้น 400 บาทต่อเดือน ห้องน้ำรวม แล้วบังเอิญเพื่อนมันติดบุหรี่ ตกงานไม่มีเงินซื้อ เลยพาเพื่อนเดินเก็บก้นบุหรี่ใส่ถุงแล้วให้มันดูด
จนวันนึงเดอนผ่านผับเธคทุกวัน เกิดความสงสัยว่ามันมีอะไรดี เลยเดินเข้าไปดูไม่มีเงินเที่ยว พอเข้าไปได้ แม่เจ้า คนเยอะมาก แสงสีสวยงาน เลยไขอเค้าทำงานในนั้น ได้เป้นเด็กบาร์น้ำ เดือนล่ะ2500 แต่ด้วยความที่เรียนเทคนิคไฟฟ้า เลยสนใจด้านแสงเสียง เลยไปขอช่างไฟในเธคทำงาน

[Bossma]

ต่อๆ
ตอนเค้าก็ไม่รับ แต่ด้วยความตื้อของเรา เราบอกแค่ว่าเงินเดือน1500ก็เอา เพราะผมชอบ หัวหน้าเลยให้ทำ
ด้วยความหน้าตาดี ขาว หล่อ 5555 เลยมีรุ่นพี่ชวนเป็นแดนเซอร์ เงินเดือน 4500 เป็นได้ไม่นาน มาชอบคอกับน้องคนนึง และเจอคำพูประโยคนึงว่า*พี่จะเต้นกินรำกินไปตลอดมั้ย* เท่านั้นแหละกูขอย้ายตัวเองไปเป็นช่างไฟแบบเดิม แต่ไม่พอแค่นั้น เกิดความสนใจด้านดีเจเปิดเพลงอีก เลยไปเป็นดีเจต่อ เงินเดือน5500  เป็นได้ไม่นาน กลัวเป็นเอดส์ตายเพราะตอนนั้น ฮอตมาก เลยกลับมาเป้นช่างไฟแบบเดิม
ด้วยช่วงนั้น ถานบันเทิงมีกฏเข้มให้ปิดตีสอง แต่ทางร้านรั้น ไม่ยอมปิด เลยเจอของแข็งเข้าให้ โดยยึดใบอนุญาติซะ
พอร้านปิด บังเอิญว่าหัวหน้าช่างไฟ รู้จักบริษัทอีเว้นในกรุงเทพ เลยฝากผมเข้ามาทำงานกรุงเทพ อ้อลืมบอก ตอนนั้นผมจบ ปวส แล้ว เลยไม่ห่วงเรื่องเรียน คิดแค่ว่ามาทำงานกรุงเทพค่อยต่อตรีให้จบ
พอมาอยู่กรุงเทพ ด้วยความที่เส้นใหญ่เจ้านายฝากงานให้เลยได้เป็นหัวหน้าแผนก lighting design เงินเดือน7500 ทำงานอยู๋ช่วงเวลานึง
ด้วยความเป็นคนช่างพูด กล้าลุย กล้าชน เลยมีลูกค้าของบริษัทเราชื่นชอบ เวลามีงานเค้าจะโทรหาเรา และนี่คือจุดเริ่มต้น